ΕΝΝΕΑ ΤΥΠΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ ΣΕ ΧΡ. ΤΡΑΠΕΖΙ.

Κάθε χρόνο τις ημέρες των γιορτών είμαστε καλεσμένοι σε διάφορα χριστουγεννιάτικα τραπέζια, σε σπίτια συγγενών. Ωστόσο κάθε παραδοσιακό τραπέζι, έχει ορισμένα ξεκαρδιστικά κλισέ που ομολογουμένως δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Στη λίστα που ακολουθεί σας παρουσιάζουμε όλους τους τύπους ανθρώπων που μπορεί να συναντήσει κανείς σε ένα γιορτινό τραπέζι.
Ο «κήρυκας»
Ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, το εν λόγω άτομο, βρίσκει αφορμή για άβολη πολιτική συζήτηση και κριτική ακόμα και με τις πιο απίθανες αφορμές. Το παιδί πήρε δώρο JI Joe? Ας κατακρίνουμε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Το μωρό έκανε εμετό; Ας αρχίσουμε να μιλάμε για το σύστημα υγείας της χώρας και πάει λέγοντας....
Ο «άγνωστος» συγγενής
Ολοι έχουμε έναν συγγενή που βλέπουμε μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα και αν. Πολλές φορές δεν έχουμε καν επαφή μαζί του τον υπόλοιπο χρόνο κι έτσι δεν θυμόμαστε καν το όνομα του όταν βρεθεί δίπλα μας στο τραπέζι.
Η κούκλα που δεν είστε σίγουροι αν έχετε συγγένεια
Εχετε να την δείτε χρόνια, και τώρα αυτή επανεμφανίστηκε, και έχει μεγαλώσει εκθαμβωτικά. Είναι «κόρη της θείας Μαίρης» αν και δεν είστε καν σίγουροι αν η θεία Μαίρη είναι όντως θεία σας, ή απλά παιδική φίλη της μαμάς σας. Επίσης δεν ξέρετε καν τι να συζητήσετε με την κόρη της που έτυχε να κάτσει μαζί σας... Αβολο..
Ο εθελοντής μπειμπισίτερ
Οι γονείς θέλουν να φάνε και να πούνε τα δικά τους και τα μικρά παιδιά έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει παίζοντας στο σαλόνι και χαλώντας τον κόσμο. Πάντα υπάρχει ένας συγγενής που θα βγάλει το φίδι από την τρύπα και εν προκειμένω θα αναλάβει να διασκεδάσει τα μικρά ζιζάνια, για να ηρεμήσουν και οι υπόλοιποι.
Ο «τελευταία στιγμή όλα»
Φτάνει τελευταία στιγμή στο τραπέζι κυριολεκτικά ασθμαίνοντας και σας μοιράζει δώρα που κατά 99% τα πήρε από κάποιο φανάρι ερχόμενος προς το σπίτι.
Ο «καταστροφέας»
Είναι αυτός που θα πάει στα μικρά παιδάκια και θα τους πει, «ωω πόσο μεγαλώσατε! δε φαντάζομαι να πιστεύετε ακόμα ότι υπάρχει Αγιος Βασίλης;» Η συνέχεια πέφτει στις πλάτες των γονιών, με τον «καταστροφέα» να κοιτάει με αθώα απορία «μα τι τους είπα;»
Ο εκνευριστικά παραδοσιακός
«Ανοίγουμε τα δώρα στις 10 ακριβώς, αλλά πρώτα όλα τα παιδάκια θα πούνε τα κάλαντα». Ο εν λόγω τύπος καλεσμένου, τηρεί σε ενοχλητικό βαθμό τα κλισέ των Χριστουγέννων και ειδικά αν είναι οικοδεσπότης, σας έχει βγάλει πρόγραμμα ακόμα και για το πότε θα πάτε τουαλέτα, όσο είστε σπίτι του.
Ο φρικαρισμένος οικοδεσπότης
Θες να τον βοηθήσεις και τον λυπάται η ψυχή σου που τρέχει σαν ξεπαλαβωμένος να τα ετοιμάσει και να τα σερβίρει όλα και κάπου εκεί αναρωτιέσαι γιατί αποφάσισε να μαγειρέψει για 10 άτομα, τρόφιμα που θα τάιζαν ολόκληρο λόχο για ένα μήνα.
Ο από λύπηση καλεσμένος
Και μέσα στους συγγενείς και τους φίλους που ανταλλάσσουν δώρα, κάθεται ξεκάρφωτος ο μοναχικός κύριος Κίτσος από το απέναντι σπίτι, που σας έβλεπε όλη μέρα από το παράθυρο να ετοιμάζεστε για το βράδυ και τελικά νιώσατε άσχημα και του προτείνατε να έρθει. Δεν ξέρει κανέναν, στο τραπέζι, δεν ταιριάζει με κανέναν και πιθανότατα αν ανοίξει το στόμα του και μιλήσει, θα μετανιώσετε που είστε τόσο καλός άνθρωπος, αλλά χαλάλι. Μία φορά είναι Χριστούγεννα.

Τους ξέσκισε τους ηλικιωμένους ο Σεφερλής. Μια κακόγουστη φάρσα του "σατυρολόγου" Σεφερλή.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://www.thestival.gr

Οι κωμικοί έχουν το προνόμιο να ονομάζουν κάθε πράξη τους σάτιρα. Κι όταν κάποιος αναρωτηθεί ποια είναι τα όρια της σάτιρας οι προοδευτικοί θα του απαντήσουν ότι η σάτιρα δεν έχει όρια. Αφορμή για τον στοχασμό μου στάθηκε ένα βίντεο από την πρωινή εκπομπή του Μάρκου Σεφερλή.
Ο Μάρκος παρουσιάζει μια από τις γνωστές τηλεφωνικές του φάρσες. Αυτή τη φορά στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η δύσμοιρη γυναίκα αδυνατεί να αντιληφθεί το γεγονός ότι εκτίθεται στην τηλεόραση. Εκτός αυτού τρομάζει όταν ακούει τον «πολεοδόμο» Μάρκο Σεφερλή να διαπραγματεύεται την ανταλλαγή του ακινήτου στο οποίο διαμένει εκείνη και ο σύζυγός της. Στη συνέχεια η ηλικιωμένη προσπαθεί να αποφύγει τη συνομιλία με κάποιον άγνωστο όμως ο Σεφερλής εντέχνως την κρατά στη γραμμή και προσπαθεί να μανιωδώς να αυξήσει την τηλεθέαση. Η γυναίκα δίνει το τηλέφωνο στον σύζυγό της και εκείνος προσπαθεί να καταλάβει το νόημα του τηλεφωνήματος. Ξανθιές και ξανθοί στο πλατό της εκπομπής χασκογελούν με την αδυναμία δύο ηλικιωμένων ανθρώπων να αντιληφθούν την πονηριά του Σεφερλή.
Όχι κύριοι! Μπερδεύεστε! Αυτό δεν είναι σάτιρα. Αυτό είναι ξεπεσμός. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη τις τραγικές επινοήσεις σας για να ξεφύγει από την γκρίζα καθημερινότητά του. Η σάτιρα είναι ευχάριστη, παιδευτική και ωφέλιμη. Όμως αυτό που έκανε ο Μάρκος Σεφερλής ήταν χυδαίο. Όταν αντιλήφθηκε ότι στο στόχαστρό του βρέθηκαν δύο ανήμποροι ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη και να κλείσει το τηλέφωνο. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει το σάπιο σύστημα της τηλεόρασης δεν του άφηνε εκείνη τη στιγμή περιθώριο για μία τόσο ηθική σκέψη. Συνέχισε να «πυροβολεί» δύο αθώους για να ανεβάσει τα νούμερα της τηλεθέασης. Συγχαρητήρια κύριε Σεφερλή. Τους ξεγελάσατε. Ρόμπα το κάνατε το ζευγαράκι. Την επόμενη φορά σκαρώστε μια φάρσα με θύμα έναν ανάπηρο. Μετά ξεγελάστε μια κακοποιημένη γυναίκα. Ξεμπροστιάστε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Ίσως αυτές οι επιλογές να προσφέρουν περισσότερη χαρά στις γλάστρες σας.
Και το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι χιλιάδες τηλεθεατές βρήκαν τη συγκεκριμένη φάρσα αστεία και πετυχημένη. Η τηλεόραση είναι επικίνδυνη. Μπορεί να αλλάξει τον κώδικα της ηθικής σου χωρίς να το αντιληφθείς. Ξανθιές και μαυρισμένοι κάθονταν επί του καναπέος διασκεδάζοντας με το πάθημα των δύο ηλικιωμένων και δίνοντας άλλοθι στον πρωταγωνιστή της ξεφτίλας. Βλέποντας ο κόσμος τα γέλια των κομπάρσων πιστεύει πως αυτό που βλέπει είναι καλό. Όχι άνθρωπέ μου! Εσύ να μη γελάς με αυτά που κάνουνε εκείνους να γελάνε. Εσύ δεν είσαι σαν κι αυτούς. Και θα σου έλεγα τις διαφορές που έχεις από αυτούς όμως θα με σύρουνε στο τμήμα. Σου λέω στρογγυλεμένα, λοιπόν, ότι είσαι ανώτερος από την ξανθιά του καναπέ. Αντιστάσου!

Γρηγόρης Ξεπαπαδάκης: Ο "ΦΙΛΟΣ - ΓΙΑΤΡΟΣ" ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΦΥΛΟΥ (ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ)

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ από την  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ .gr

Ο ιδιωτικός τομέας τού εξασφαλίζει μια άνετη ζωή και ο εξειδικευμένος στον καρκίνο του μαστού γιατρός, που παρακολουθεί 22.000 γυναίκες, προσφέρει στην κοινωνία μέσα από το «ΕΜΕΙΣ», αναλαμβάνοντας περιπτώσεις από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

 

Πού τοποθετείται μια εθελοντική δράση της κοινωνίας των πολιτών ανάμεσα στην ιδιωτική ιατρική και το Εθνικό Σύστημα Υγείας; Μία στις οκτώ γυναίκες θα παρουσιάσει καρκίνο του μαστού κάποια στιγμή στη ζωή της. Η Επιστημονική Μαστολογική Εταιρεία, Ιαση-Στήριξη «ΕΜΕΙΣ» ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια και υποστηρίζει τη θεραπεία ασθενών με καρκίνο του μαστού οι οποίες ανήκουν σε οικονομικά ευάλωτες ομάδες. Επικεφαλής ο χειρουργός στο νοσοκομείο «Ρέα» Γρηγόρης Ξεπαπαδάκης και μέλη γυναίκες που νίκησαν την αρρώστια και εθελοντές γιατροί.
Το «ΕΜΕΙΣ» έχει περιθάλψει μέχρι σήμερα 52 γυναίκες, έχει πραγματοποιήσει περισσότερους από 2.000 προληπτικούς ελέγχους σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας και έχει χορηγήσει υποτροφίες για την παρακολούθηση εξειδικευμένων σεμιναρίων (διεθνώς αναγνωρισμένων από το International Breast Ultrasound School) σε νέους επιστήμονες. Ο κ. Ξεπαπαδάκης σπούδασε Ιατρική στην Ιταλία και από το 1987 εξειδικεύτηκε στον καρκίνο του μαστού, αρχικά στο «Ελενα» και κατόπιν στο Ογκολογικό Ινστιτούτο του Μιλάνου. Από το 1991 εργάζεται σε ιδιωτικές κλινικές στην Ελλάδα, ενώ για ένα διάστημα κατείχε θέση στην κλινική μαστού του ΙΚΑ.

Γιατί, ενώ προσπαθείτε σήμερα να προσφέρετε καλύτερη υγεία σε αδύναμους οικονομικά πολίτες, επιλέξατε τον ιδιωτικό τομέα και όχι το ΕΣΥ;
Προσπάθησα να μπω στο ΕΣΥ, αλλά φαίνεται ότι δεν είχα «άλλα» προσόντα, που δεν ήταν επιστημονικά. Ακόμη και ο καθηγητής μου στο Ιπποκράτειο στη διάρκεια της ειδικότητας, ένας ευλογημένος δάσκαλος, ο Μιχάλης Φιλιππάκης, μου είχε πει τότε: «Παιδί μου, εσύ δεν πρόκειται να βρεις θέση εδώ». Πού να πήγαινα; Στην επαρχία;
Τι πρόβλημα έχει η επαρχία;
Σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο, τη μία δεν έχεις αιμοδοσία και την άλλη δεν έχεις αναισθησιολόγο. Στην ουσία είσαι παροπλισμένος ως γενικός χειρουργός. Ανοίγεις... καλόγερους. Οπότε έριξα όλο μου το βάρος στην εκπαίδευσή μου πάνω στο μαστό. Αυτήν τη στιγμή παρακολουθώ γύρω στις 22.000 γυναίκες, οι οποίες με έχουν επισκεφτεί από τότε που ξεκίνησα.
Άρα γίνατε πλούσιος από την Ιατρική;
Δεν είμαι πλούσιος σαν την Αγγελοπούλου, αλλά, δόξα τω Θεώ, δεν μου λείπει τίποτα. Είμαι της άποψης ότι από αυτά που σου δίνονται πρέπει να επιστρέφεις ένα μέρος πίσω αβασάνιστα και αγόγγυστα. Πρέπει να «γυρνάς» πράγματα στο σύμπαν, γιατί το σύμπαν μπορεί και να σε τιμωρήσει. Δεν μπορεί να στέκεσαι μπροστά σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας -και μέσα στην κακοτυχία του «δεν έχει και μία»- και να μην κάνεις τίποτα.
Το «ΕΜΕΙΣ» είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης;
Οι οικονομικά αδύναμες γυναίκες πάντα υπήρχαν και εμείς πάντα τις περιθάλπαμε. Απλώς τώρα αυτό το ποσοστό αυξήθηκε. Έρχονται σε εμάς ζευγάρια που καταλαβαίνουμε από την εμφάνισή τους ότι πριν από λίγο καιρό δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα. Ελεύθεροι επαγγελματίες που τους κυνηγούν τα χρέη και είναι ανασφάλιστοι. Τι να πεις σε έναν τέτοιο άνθρωπο; Πούλησε το ρολόι σου για να σώσεις τη γυναίκα σου;
Το ΕΣΥ δεν λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις;
Γιατί μια γυναίκα που έχει καρκίνο του μαστού και έρχεται να χειρουργηθεί εδώ μπαίνει μέσα την ημέρα της επέμβασης και την άλλη μέρα βγαίνει, ενώ στο ΕΣΥ κάθεται στο κρεβάτι 15 ημέρες;
Κάθεται στο κρεβάτι μέχρι να δώσει φακελάκι;
Δεν νομίζω ότι είναι μόνο το φακελάκι. Τα πράγματα θα μπορούσαν να λειτουργούν καλύτερα. Δεν είναι δυνατόν μια γυναίκα που έχει καρκίνο στο μαστό να θέλει να πάρει μια σειρά για να χειρουργηθεί και να της λένε «έλα σε τρεις μήνες». Αυτό είναι τραγικό. Διότι αυτή η αρρώστια κάνει αναδιπλασιασμό κυττάρων κάθε 90 με 120 ημέρες.
Εάν ήσαστε γιατρός στο ΕΣΥ, θα παίρνατε φακελάκι;
Μπορεί και να έπαιρνα. Εάν κάποιος μου έδινε κάτι από ευχαρίστηση και επειδή θα αναγνώριζε ότι αυτά που δίνει η πολιτεία δεν αντιπροσωπεύουν αυτό που κάνουν οι χειρουργοί. Δεν θα ζητούσα όμως ποτέ. Εχει διαφορά. Δεν μπορεί να κρεμάς τον άλλο απέναντι και να του λες «θέλω τόσα για να σε χειρουργήσω»!
Οταν ήσαστε στο ΙΚΑ, παίρνατε επιπλέον χρήματα από τους ασθενείς;
Η σχέση μου με τον ασθενή ήταν πάντα πεντακάθαρη. Ποτέ το ιδιωτικό μου ιατρείο δεν λειτούργησε με ασθενείς του ΙΚΑ και, όταν με ρωτούσαν «Γιατρέ, τι θα μας στοιχίσει;», τους έλεγα ότι στο ΙΚΑ δεν έχουν υποχρέωση να δώσουν τίποτα σε κανέναν. Τώρα, εάν κάποιοι από ευγνωμοσύνη μού έδιναν κάτι... το έπαιρνα. Δεν το κρύβω.
Έχει αυξηθεί η εμφάνιση καρκίνου του μαστού;
Αυτή είναι η τάση. Ο ένας λόγος είναι ότι οι γυναίκες δεν γεννούν πια πολλά παιδιά και ο δεύτερος η μεγάλη τοξικότητα που θεωρώ ότι παίρνουμε από το περιβάλλον. Από την άλλη, σήμερα οι θάνατοι έχουν μειωθεί κατά σχεδόν 40%. Όταν ο καρκίνος εντοπίζεται κάτω από 5 χιλιοστά και δεν έχει ακόμα δημιουργήσει δυναμική για μετάσταση, θεωρητικά υπάρχει ίαση.
Οι Ελληνίδες κάνουν τακτικά εξετάσεις;
Δεν πάνε ποτέ! Αυτό είναι ένα άλλο δράμα. Πριν από λίγο καιρό επισκεφτήκαμε την Αρεόπολη με εθελοντές γιατρούς και εξετάσαμε 530 γυναίκες στο Κέντρο Υγείας. Ε, το 80% δεν είχε πάει ποτέ να κάνει αυτή την εξέταση!
Οπότε σήμερα χάνονται ακόμα γυναίκες με καρκίνο του μαστού;
Αυτό το θεωρώ αδύνατο. Με όλα τα στραβά που έχει το σύστημα, εάν σε βρουν έξω από δημόσιο νοσοκομείο, θα σε πάρουν από το πεζοδρόμιο και θα σε περιθάλψουν. Απλώς στην Ελλάδα δεν έχουμε διαχειριστεί τίποτα σωστά και φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Εάν υπήρχε ένας ορθολογικότερος τρόπος διαχείρισης των πόρων, θα είχαμε ένα ποιοτικό ΕΣΥ.
Ένα ποιοτικό ΕΣΥ θα συμπαρέσυρε και τον ιδιωτικό τομέα υγείας;
Με ένα ποιοτικό ΕΣΥ θα υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός. Σήμερα δεν υπάρχει ανταγωνισμός παρά μόνο μεταξύ ιδιωτών. Εάν, για παράδειγμα, το «Υγεία» πάρει ένα καλό μηχάνημα, θα ακολουθήσει και το «Ρέα».
Ο ανταγωνισμός από το Δημόσιο θα μείωνε και τις τιμές στην περίθαλψη;
Εάν υπήρχε καλή δημόσια περίθαλψη, ο κόσμος δεν θα πήγαινε στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Στην Ιταλία, μια χώρα που είναι δίπλα μας, η ιδιωτική ιατρική είναι ελάχιστη και απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν ιδιωτική ασφάλεια.
Νιώθετε καμιά φορά ότι υποκαθιστάτε το κράτος;
Οχι! Ενα μικρό λιθαράκι βάζουμε εκεί όπου υπάρχει κενό. Προσπαθούμε.
Γιατί γίνατε γιατρός;
Μέχρι τα 16 μου ήθελα να γίνω μηχανικός σε καράβια. Ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις στη σχολή του Εμπορικού Ναυτικού και στις διακοπές μου εργαζόμουν σε ένα συνεργείο κοντά στο σπίτι μου στον Βοτανικό, που έφτιαχνε ρωσικά αυτοκίνητα. Ομως, αρρώστησε σοβαρά μια θεία μου και αυτό άλλαξε τη ζωή μου. Όταν την είδα μετά το χειρουργείο με τα σωληνάκια και σκέφτηκα ότι κάποιοι άνθρωποι την έσωσαν επειδή την «έκοψαν» και την «έραψαν», ήξερα ότι ήθελα να γίνω χειρουργός.

ΣΣ: ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑ ...ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ ΜΕ ΤΟ "ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΟ" ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ...ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΞΕΠΑΠΑΔΑΚΗΣ !!

Κ. ΔΟΥΣΗΣ